Metoda PNF
PNF - Prorioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe) jest koncepcją neurofizjologiczną, która rozpatruje pacjenta jako całość, zakładając istnienie niewykorzystanych potencjałów. Podstawowym celem jest praca nad funkcją, której potrzebujemy. Włączenie do terapii najsprawniejszych rejonów układu ruchu prowadzi do uzyskania aktywności w obszarach słabszych, bądź uszkodzonych.
Zasady na których opiera się PNF:
- zadania ukierunkowane na cel, umożliwienie oraz poprawa wykonywania aktywności codziennych,
- optymalizacja funkcjonowania pacjenta – uniezależnienie od osób trzecich,
- aktywny udział pacjenta, nastawienie na osiągnięcie sukcesu,
- brak bólu.
Praca tą metodą najczęściej wskazana jest u pacjentów neurologicznych oraz ortopedycznych.
Neurologia:
- przebyte udary niedokrwienne oraz krwotoczne mózgu,
- choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
- choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu,
- stwardnienie rozsiane (SM),
- choroba Parkinsona.
Ortopedia:
- pacjenci pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu masy oraz siły mięśniowej,
- choroby mięśni szkieletowych,
- złamania tkanki kostnej,
- uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
- zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich,
- zaburzenia prawidłowej postawy - reedukacja posturalna,
- zaburzenia chodu – reedukacja chodu,
- bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo-krzyżowego,
- neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego,
- zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja),
- leczenie stawów hypermobilnych - stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn.
Metoda PNF
PNF - Prorioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe) jest koncepcją neurofizjologiczną, która rozpatruje pacjenta jako całość, zakładając istnienie niewykorzystanych potencjałów. Podstawowym celem jest praca nad funkcją, której potrzebujemy. Włączenie do terapii najsprawniejszych rejonów układu ruchu prowadzi do uzyskania aktywności w obszarach słabszych, bądź uszkodzonych.
Zasady na których opiera się PNF:
- zadania ukierunkowane na cel, umożliwienie oraz poprawa wykonywania aktywności codziennych,
- optymalizacja funkcjonowania pacjenta – uniezależnienie od osób trzecich,
- aktywny udział pacjenta, nastawienie na osiągnięcie sukcesu,
- brak bólu.
Praca tą metodą najczęściej wskazana jest u pacjentów neurologicznych oraz ortopedycznych.
Neurologia:
- przebyte udary niedokrwienne oraz krwotoczne mózgu,
- choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
- choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu,
- stwardnienie rozsiane (SM),
- choroba Parkinsona.
Ortopedia:
- pacjenci pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu masy oraz siły mięśniowej,
- choroby mięśni szkieletowych,
- złamania tkanki kostnej,
- uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
- zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich,
- zaburzenia prawidłowej postawy - reedukacja posturalna,
- zaburzenia chodu – reedukacja chodu,
- bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo-krzyżowego,
- neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego,
- zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja),
- leczenie stawów hypermobilnych - stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn.